Hayat senle sınırlıdır. Sen ise sınırsızsın!

DUVAR

Hastanenin bir koğuşunda üç kötürüm bulunuyordu. Bunlardan koğuşa ilk gelen, pencerenin önüne; ikincisi ortaya, üçüncüsü ise kapı kenarına yatırılmıştı. Ortadaki hasta iyimser bir adam olduğu için neşeli konuşmalarıyla diğerlerini eğlendiriyor ve acılarını azaltmaya çalışıyordu. Soğuk bir kış gecesinde pencerenin yanındaki hasta oldu. Onu kaldırdıktan sonra ortadaki hastayı yatırarak boşalan yere yeni bir hasta getirdiler. Pencere önüne alınan iyimser adam,dışarıda gördüklerini arkadaşlarına anlatmaya başladı..Yol kenarındaki parkı, dev çınar ağaçlarını,cıvıldaşan kuşları,işlerine koşuşan insanları,neşeli kuşları ve karşı dağlardaki çiçek dolu tarlaları uzun uzun anlatarak çaresiz durumdaki arkadaşlarını rahatlatıyordu. Adam bir müddet sonra, gelip geçenlere isimler takmaya başladı. Öteki hastalar,sabahları ise gidenlerin, seyyar satıcıların ve akşam vakti yorgun argın eve dönenlerin hikayelerini dinleye dinleye, onları gözleri önünde canlandıra biliyordu. Kısa bir süre sonra hastanenin ruha ağırlık veren havası dağılmış ve bir türlü geçmek bilmeyen can sıkıntılı; saatleri,tatlı hikayeler doldurmuştu. Bir gün ortadaki adamın aklına ansızın bir fikir geldi. Eğer pencerenin önündeki hastaya bir şey olacak olsa oraya kendisi geçecek,dışarıdaki renkli ve canlı hayatı bizzat kendi gözleriyle görecekti. Bu düşünce kafasına yer etti. Yattığı yerden hep bunu düşünüyor ve çareler araştırıyordu. Sonunda onu buldu. Pencerenin önündeki hastaya sık sık kriz geliyordu. Adam bu durumda komodinin üzerindeki ilaca güçlükle uzanıyor ve odada hasta bakıcı bulunmadığı için kendisi alıyordu. Bir gece, pencere önündeki hastaya yine bir kriz geldiğinde, ortadaki hasta büyük bir gayretle doğrularak onun ilacını deviriverdi. şişe yere düşmüş ve param parça olmuştu. Ertesi sabah pencerenin önündeki hastayı ölü buldular. Ve onu kaldırdıktan sonra, ortada yatan hastayı cam kenarındaki yatağa geçirdiler Adam göreceği manzaranın heyecanıyla dışarıya baktığında beyninden vurulmuşa döndü. Pencerenin bir kaç metre ötesinde, simsiyah duvardan başka bir şey yoktu...