Vietnam' da savaştıktan sonra sonunda
evine dönmekte olan bir asker hakkında bir hikaye anlatılır. San
Francisco'dan ailesini aradı: "Anne baba, eve dönüyorum, ama
sizden bir şey rica ediyorum. Yanımda bir arkadaşımı da getirmek
istiyorum." "Memnuniyetle, onunla tanışmak isteriz,"
diye cevapladılar. Oğulları, "Bilmeniz gereken bir şey
var" diye devam etti. "Arkadaşım savaşta ağır yaralandı.
Bir mayına bastı ve bir koluyla ayağını kaybetti. Gidecek hiçbir
yeri yok, ve onun gelip bizimle kalmasını istiyorum." "Bunu
duyduğuma üzüldüm oğlum. Belki onun başka bir yer bulmasına yardımcı
olabiliriz." "Hayır. Anne, baba, onun bizimle yaşamasını
istiyorum." " Oğlum," dedi babası, "bizden ne
istediğini bilmiyorsun. Onun gibi özürlü biri bize korkunç bir yük
olur. Bizim kendi hayatımız var, ve bunun gibi bir şeyin hayatımıza
engel olmasına izin veremeyiz. Bence bu arkadaşını unutup eve dönmelisin.
O kendi başının çaresine bakacaktır." Oğlu o anda telefonu
kapattı. Ailesi ondan bir süre haber alamadı. Ama birkaç gün sonra,
San Francisco polisinden bir telefon geldi. Oğullarının yüksek bir
binadan düşüp öldüğünü öğrendiler. Polis bunun intihar olduğuna
inanıyordu. Üzüntü dolu anne-baba hemen San Francisco'ya uçtular ve
oğullarının cesedini tespit etmek için şehir morguna götürüldüler.
Onu tanıdılar ve bilmedikleri bir şey daha öğrenince dehşete düştüler:
Oğullarının sadece bir kolu ve bir bacağı vardı. |