| ÖLÜM YOLCUSU |
|
Aslında bu dünya, çekilen
çileler, ızdıraplar, edilen tebessümler, Ne kadar da boş ve anlamsız.. Bu yarış niye, yarışı kim kazanacak? Yarışan belli, sonuç ise daha ta baştan belli, Koşan biz, kazanan ise ölüm. Bu uzun ve yorucu maraton boyunca devamlı ve durmadan koşma çabası içersindeyiz. Yolumuza çıkan dikenler, taşlar, bazen de kocaman kaya parçaları bizi bu yarıştan alıkoyma çabası içerisinde. Yollardan çiçekler toplayıp, diğerlerine verdiğimizde, Belki de o taş ve dikenler o kadar koymaz insana. Ya yarışta bize yarenlik edenler... Sevdiklerimiz. Eş,dost ya da bir arkadaş.. Çoğu zaman sıkı sıkı sarar bırakmak istemeyiz yüreğimizi ısıtan elleri. Ama bazıları ansızın, habersizce yanı başımızdan göçüp giderler, Kaderdir onların yoldan ayrılmalarını sağlayan. Direnemezler belki de çekilen acıya ızdıraba. Ya diğerleri... Çaresizce sürüklenen, savrulanlar… Bitiş çizgisine yaklaştıkça daha bir düşer insanın aklına ölüm. Ne kazandım neler kaybettim ve neler götürüyorum bavulumda.. Geçtiğim yollardan topladığım taş ve dikenlerimiz yoksa, kır çiçeklerini mi.. Eğer mis kokulu çiçekler ise taşınan yıldırmaz yollar ne kadar uzun olsa da. Ya eğer taş ise yükümüz. O zaman yükümüzün altında bir kez daha eziliriz. Yanımızda taşımaya yardım edecek bir el bile bulamayız. Belki de bir taş da ona atmış, kalbini incitmişizdir kim bilir? Bazen yolun başından çıkarılıveririz bu yarıştan. Kazandıklarımıza biraz sevinip, kaybettiklerimize ağıtlar yakarak... Yakılan bu ağıt ne ağıtı? Elbette yaşayamadıklarımıza, doyamadıklarımıza, Hani o gözümüzden kıskandıklarımıza doyamadan ayrılmanın ağıtıdır çoğu zaman.. Ama yaralar çabuk kabuk bağlar. Kim tutmuş hayatımızdan koparılmış bir gül’ün ardından senelerce yas. Asıl yasımız benliğimize ekleyemediğimiz güzelliklere, Yarışa güzel hazırlanamamanın yası olmalı. Allah (C.C.) başlangıç çizgisinde kaderimizi zaten çizmiştir. Ama önemli olan kaderimizin çizildiği ve yürümemiz gereken bu yolda, Dimdik, mutlu ve huzurlu bir şekilde yürümektir. Zaman zaman içimizden hayatımızı çiçeklerle bezeyip, Ayağımıza takılan taşları fırlatıp uzaklara atmak gelir. Sımsıkı tutmak isteriz sevdiklerimizin ellerini, sarmak isteriz yüreklerini... Biz yolumuza, bizi eğlendiren şeylerle devam edip gideceğiz, Sorulacak hesabımızı düşünmeden. Üzüleceğiz elbette yolda kalanlara, terk edenleri bizleri. Ama bilemeyiz bitiş çizgisinin yerini,çok uzak gibi görünür. Bir bakıvermişiz, istemeden yaklaşmış hatta fırlatılıvermişiz bitiş çizgisinden içeri. Kim kazandı, biz mi ölüm mü.. Dilerim yürüdüğümüz bu yoldan kazançlı çıkan biz oluruz. Arkamızdan ağlayanlara da , tebessüm ederek ayrılırız aralarından... |
|
|
|
|
