Nasıl bir ülkede yaşıyoruz anlamıyorum.
İnsanlar tuhaf... Evet zaten bir çok sorun var ama bazen de insan iyi
giden şeyleri bulmak, hiç olmazsa aramak istiyor. Peki ne oluyor? Hiç
bir şey. Sonuç; hüzün ve hayal kırıklığı. Bana bir ülke gösterin
ki fedakarlıksız belli bir noktaya gelmiş olsun. Yok! Böyle bir ülke
yok. Ama bizim insanımız o kadar boşluğa alışmış ki günübirlik
sorunları bu tür şeylere mazeret yapmaktan geri kalmıyor. "Hadi
şuna yardım edelim" , "Ya işin mi yok, boş ver, acelemiz
var zaten." Bu örnekler çoğaltılabilir. Ama çoğaldıkça bana
tuhaf şeyler olduğu için uzatmayacağım. Tamam Türkiye iyi durumda
değil ve kimsenin gönüllü bir işe tahammülü yok. Ama bazı
olaylar var ki hiç bir emeğe ve maddeye gereksinimi yok. Bunlarda Türk
insanının anlayışlı olması gerek. Eğer bir gün bazı işlere sıra
gelirse; ilerleme, başarı, özgürlük gibi.. İşte o zaman gönüllülük,
verilen her şeyden daha değerli noktaya gelir. Bunu anlamak ise bir çok
diyetin ödenmesine eştir. Yarın belki maddi açıdan bir kazancı
ellerimizde hissetmeyiz ama daha önemli olan bir vicdan gereğini
ruhumuzda buluruz. Bu bir borç değil. Bu yaradılışımızın bir
gereği. Unutmamamız gereken bir şey var ki, biz hala şu eleştirdiğimiz
ülkede yaşayabiliyorsak, bu bazı insanların gönüllü olmasından
kaynaklanıyor. Bencillik bize ne kazandırır ki? Belki mantığı
farklı çalışan insanlar için bir kazancı vardır hem de hatırı
sayılır bir kazanç. Ama kısa ve anlamsızdır. Ekşi ve nankördür.
Her şeyin bir anlaşılma noktası vardır. Ama o nokta hiç de tekin
bir nokta değildir...! |