| BİR DOST |
|
|
| Hızlı bir çalışma temposunun ardından
saatin beş olduğunu kat nöbetini devretmeye gelen hemşire arkadaşlar
sayesinde fark etmiştik. Yoğun bir servisti çalıştığım servis;
çocuk servisleri hastanelerin en yoğun ve gürültülü olan
servisleridir. Artık günün yoğunluğu geçmiş servis sessiz bir hal
almıştı akşam tedavilerini henüz bitirmiş ofiste çay içmeye
gitme telaşındaydım. Çünkü günün ilk çayını içme fırsatı
yakaladım diye kendi kendime düşünüyordum. Kep dağılmış saç baş
karışmış yorgun bitkin bir haldeydim tedavi odasından çıktığımda.
Aynada kendimi tanıyamadım, ofise geldiğimde ise hemşire odasının
telefonu çalıyordu.Oturduğum yerden büyük bir güçlükle ayağa
kalktım ve telefona gittim karşıdaki ses acilde trafik yaralılarının
olduğunu, içlerinde çocuklarında bulunduğunu doktor bulamadıklarından
dolayı acile yardıma gelmemi söylüyordu. Tüm yorgunluğumu unutmuş
hızla acil servisine yönelmiştim ki diğer telefonda nöbetçi
hekimin icapçı beyin cerrahi hekimiyle gelip gelmeme konusundaki tartışmasını
duydum. Nöbetçi hekimin sesi ortalığı çınlatıyordu: - Ne yapalım? Bırakalım ölsün mu bu insanlar? Gelmek zorundasınız! - Gittiğiniz davet beni ilgilendirmez! Nöbet değiştirseydiniz çok önemli bir davetti madem. - Siz Hipokrat yemini etmediniz mi ? Konuşma böyle sürüp giderken gelen asansöre binip koşarak acil servisine gittim. Her yer kan revan içindeydi. Ağlayan, koşuşturan, yakınını bulmaya çalışan bir yığın insan vardı bu kalabalıkta ve sağlıklı bir iş nasıl yapılırdı bilmiyordum ama her kez elinden geleni, birilerine bakma gayretini gösteriyordu. Acil serviste yatak kalmamıştı. Sedyelere insanlar yatırılıp ilk müdahale yapılıncaya kadar bekletiliyordu. Yetersiz kalan personel yerine hastaları yukarı sevk edilen servise aileleri çıkartıyordu. Onca kazazede içinde başında kimsesi olmayan ama durumu da oldukça ağır 15-17 yas arası bir genç vardı gerekli müdahalesi yapılmış fakat sevk edildiği beyin cerrahi hekimi henüz görev yerine gelmediği için orada bekletiliyordu. Kendime ait serum ve tedavileri uyguladıktan sonra o çocuğun başına gidip konuşmaya başladım, konuştuklarımı anlıyor fakat cevap veremiyordu. Hayatının son anlarını yaşadığını görüyor ve yalnız olduğu için korkunç derecede üzülüyordum. Onu orada yalnız bırakamıyordum. Zaten ben onunla ilgilenirken acil servis boşalmış tüm hastalar gerekli servislere dağıtılmıştı. Genç iyice kötü olmuştu ellerimi sımsıkı tutuyordu bırakma dercesine gözlerinden yaşlar süzüldükçe kendimi bende tutamaz hale gelmiştim eğildim yanaklarından öptüm. - Bırakmayacağım seni sakin ol üzülme diyordum Hiç tanımadığım daha önce hiç görmediğim bu insana anlatılmaz bir yakınlık hissediyor sanki onun acısının aynısını çekiyordum. Çok acı çekiyordu hem yalnızlığından hem de geçirmiş olduğu beyin travmasından. Ne kadar süre daha onunla kaldığımı hatırlamıyorum. O artık aramızda değildi bu dünyayı terk etmişti ve ben gelmeyen doktoru suçluyor, içimden lanetler yağdırıyordum. Derken beyin cerrahi hekimi gelmişti hastanın daha doğrusu ölmüş gencin üzerindeki çarşafı almamı söyledi. Çarşafı kaldırdığımda doktorun hiç bir şey söyleme fırsatı olmadan yere düştüğünü gördüm. Ne olduğunu anlamaya çalışıyordum. Yemekli bir davetten gelmişti acaba çok mu sarhoştu ya da kalp krizimi geçiriyordu diye düşünürken diğer hekim arkadaşları olaya müdahale etmişlerdi bile. Ölen o gencecik insanın babasıydı bu doktor ve kendi evladının tedavisi için çok geç kalmıştı ne yazık ki. Kötü günde oğlunun acısıyla felç geçirmiş ve görevine yeniden dönememişti. Seni yeniden andım KEREM. Ruhun şad olsun. Hayattaki bir saatlik dost.. bana yıllardır yaşattığın tecrübeyle dost kalan dost.1986 |
|
|
 |