Dr. Paul Ruskin, öğrencilerine yaşlanmanın
psikolojik belirtilerini öğretirken onlara şu olayı okur: “Hasta ne
konuşuyor, ne de söylenenleri anlıyor. Bazen saatlerce anlaşılmaz şeyler
geveliyor. Zaman, yer ya da kişi kavramı yok. Yalnız, nasıl oluyorsa,
kendi adı söylendiğinde tepki veriyor. Son altı aydır onun yanındayım, ne
görünüşü için bir çaba sarf ediyor ne de bakım yapılırken yardımcı oluyor.
Onu hep başkaları besliyor, yıkıyor ve giydiriyor. Dişleri yok,
yiyeceklerin püre halinde verilmesi gerekiyor. Gömleği salyalarından
dolayı sürekli leke içinde. Yürümüyor. Uykusu sürekli düzensiz. Gece
yarısı uyanıp çığlıklarıyla herkesi uyandırıyor. Çoğu zaman mutlu ve
sevecen, fakat bazen ortada bir sebep yokken sinirleniyor. Biri gelip onu
yatıştırana kadar da feryat figan bağırıyor.”
Bu olayı okuduktan sonra, Ruskin öğrencilerine böyle birinin bakımını
üstlenmek isteyip istemediklerini sorar. Öğrenciler bunu yapamayacaklarını
söylerler.
Ruskin, kendisinin bunu büyük bir zevkle yaptığını ve onların da yapması
gerektiğini söyleyince öğrenciler şaşırırlar. Daha sonra Ruskin hastanın
fotoğrafını dolaştırmaya başlar. Fotoğraftaki doktorun altı aylık
kızıdır...
Dr. Ruskin, Amerikan Tıp Birliği Dergisindeki makalesinde, gülünç bir
yanlış anlamanın insana nasıl tamamen farklı bir perspektif
kazandıracağını anlatmaktadır.
Allen Klein |